23 juni – 2 juli 2016
Doen alsof we thuis zijn
Vandaag hoeven we geen rekening te houden met de ontbijttijden, omdat we zelf ons ontbijt moeten regelen. We vinden al snel een supermarkt in de buurt en de bakkerij waar onze Airbnb gastvrouw ons op gewezen heeft. Onze buurt ligt niet erg dicht bij het centrum en toeristische attracties maar daarvoor zijn we eigenlijk niet hier. Bovendien heeft Athene een metro en verder zijn er nog overal betaalbare taxi’s. Het duurt een paar dagen voor we gewend zijn aan onze nieuwe omgeving maar we waarderen wat we hebben: een woonkamer, een slaapkamer, airco, een groot balkon, een wasmachine en een hele goede internetverbinding. Dit appartement zal ons thuis zijn voor de komende tijd, in ieder geval totdat we de visa voor Oezbekistan en Iran geregeld hebben.
Neepal
Het nieuws over de grensovergang tussen China en Nepal is verontrustend. Deze overgang is sinds de aardbeving in het voorjaar van 2015 gesloten en had al maanden geleden open moeten gaan, maar geen enkele chinese reisorganisatie kan ons vertellen of en zo ja wanneer dit gaat gebeuren. Sommigen zeggen zelfs dat ze geen transit voor ons kunnen plannen voor dit jaar omdat ze niet denken dat de grens voor 2017 open zal gaan. Als een reisorganisatie daar zo stellig over is terwijl ze ons een dure tour zouden kunnen verkopen dan moeten we hen wel serieus nemen.
Wat ook verontrustend is, is dat we het Pakistan plan al maanden geleden overboord gegooid hebben. Dit betekent dat we geen visum aangevraagd hebben voor een land dat we niet van plan waren om te gaan bezoeken. (Klinkt logisch, toch?) Eén telefoontje naar de pakistaanse ambassade in Bern bevestigt wat we al gelezen hadden: om de pakistaanse visa te krijgen moet iemand deze voor ons in Bern aanvragen omdat Zwitserland ons woonland is. Bovendien zeggen ze dat het tussen één en twee maanden kan duren omdat we over land reizen in gebieden zoals Gilgit-Baltistan en dit moet goedgekeurd worden door hun Minister van Veiligheid en Andere Belangrijke Dingen. We laten deze informatie even bezinken en concentreren ons op dringendere zaken.
Ambassadebezoeken
Als we iets geleerd hebben over ambassades is het dat ze meestal dicht zijn als je ze nodig hebt. Ze hebben zeer beperkte openingstijden, zijn misschien niet open op alle weekdagen en zijn dicht op feestdagen van het land dat ze vertegenwoordigen en het land waarin ze gevestigd zijn. Dit houdt in dat het aanvragen en ophalen van visa bijna altijd langer duurt dan je denkt. Oezbekistan is duidelijk een prettige uitzondering op deze regel omdat we deze visa op dezelfde dag kunnen aanvragen en ophalen, met een kort bezoekje aan de bank tussendoor. We merken dat het plan om StanTours een Letter of Invitation (LOI) te laten regelen zich loont.
De iraanse ambassade is anders. Het begint al met het flinke hek dat om het gebouw staat. Niemand komt hier makkelijk in of uit. Voordat we naar binnen gaan heeft Petra een hoofddoek opgedaan en draagt ze lange mouwen — formeel gezien is dit iraans grondgebied en we willen niet onbeleefd overkomen bij de persoon die gaat beslissen over onze visa-aanvragen. We moeten zelfs onze mobiele telefoons uitzetten. Als we binnenkomen via een onbemand maar piepend metalen hek, zien we hoe de meeste mensen die hier zitten te wachten gewoon hun telefoon gebruiken…
Hoewel we alle gegevens al ingevuld hebben bij de aanvraag voor de LOIs en al referentienummers hebben voor onze aanvraag, moeten we toch allebei nog een volledig aanvraagformulier invullen. Als dat gebeurd is staat de ambassademedewerker erop dat we hem een kopie van onze reisverzekeringspolis geven. We krijgen het alleen niet aan zijn verstand gebracht dat we deze verzekering niet in een pakket afgesloten hebben, maar dat dit bij ons drie verschillende verzekeringen zijn voor reizen, medische kosten en repatriëring. Daarbovenop accepteert hij onze reisverzekeringspolis niet in het Duits. Dit is een van die irritante hoepeltjes waarvan ambassades willen dat je erdoor springt als je hun land wil bezoeken. En dan komt er nog meer slecht nieuws: de medewerker garandeert ons dat we maar 30 dagen krijgen om Iran in te reizen vanaf de dag van aanvraag. Dus we zijn op dit moment te vroeg met aanvragen op 28 juni. We verlaten de ambassade zonder onze aanvraag te stellen en zijn gefrustreerd. Deze frustratie verdwijnt al weer snel als we een engelse vertaling van onze zeer efficiënte verzekeringsmaatschappij weten te krijgen die ook onze medische kosten dekking vermeld. We hopen dat deze geaccepteerd wordt.
De staat van Griekenland
Ondertussen hebben we al meerdere avonden met Giorgos en een aantal van z’n vrienden doorgebracht en leren langzaam hoe het met Griekenland gaat. En het gaat eigenlijk helemaal niet zo goed met Griekenland. Er zijn wel een paar dingen die we gemerkt hebben sinds we in Athene zijn. Zoals de grote hopen vuilnis in en om de containers die niet vaak genoeg opgehaald worden en stoplichten die niet werken of verstopt zijn achter bosjes die niet meer gesnoeid worden. Er zijn best wel wat daklozen op straat, inclusief de kerel die rond het Metrostation Kato Patissia hangt in een vieze balletjurk die we de Vuilnisfee noemen.
En dit is nog niet alles. Als we met Grieken praten leren we dat het medisch vezorgingsstelsel niet is zoals je dat zou verwachten. Er is niet genoeg personeel in de openbare ziekenhuizen dus voelen familieleden zich verplicht elkaar af te wisselen aan het bed van de patiënt om erop toe te zien dat deze een hogere kans heeft de nodige medicatie en verzorging te krijgen waar een tekort aan is. Als de patiënt bijvoorbeeld luiers nodig heeft, moeten deze door de familie aangeleverd worden. Als de patiënt niet een week wil wachten op een operatie, zal er onderhands geld moeten vloeien. Voor een beetje meer geld kan de patiënt in een privékliniek zonder deze corruptie worden verzorgd.
Het geld dat van de EU-lidstaten naar Griekenland gaat komt duidelijk niet aan bij de mensen die dit het hardste nodig hebben. Dit helpt ook niet tegen het algemene wantrouwen dat de Grieken hebben tegenover hun regering. In zo’n klimaat is het niet verwonderlijk dat mensen proberen te vermijden om belasting betalen. Het wantrouwen neemt overduidelijk ook toe tussen de Grieken onderling. Dit is bijvoorbeeld merkbaar bij het huren van een apartment (nee, niet dat van ons). O, de rechtbanken liggen achter bij het behandelen van hun rechtzaken en de advocaten staken, dus succes met het vinden van een eerlijke rechtsgang.
Vluchten
Weet je wat? Het is allemaal wel heel erg ingewikkeld, waarom vliegen we niet gewoon naar Zuidoost-Azië? Dit hebben overland-reizenden al wel eerder gedaan en wordt niet door iedereen gezien als valsspelen 😉
