4 juni 2016 — Zürich, wij zijn vertrokken
We rijden weg op 4 juni, uiteindelijk. Twee dagen eerder dan het originele plan, voordat ik erachter kwam dat we eigenlijk eerder weg hadden gemoeten om op tijd over de Himalayas te komen. Eigenlijk in april… We zullen moeten zien hoe we deze verloren tijd deels goed kunnen maken, door langere afstanden per dag te rijden, een aantal tussenliggende bestemmingen over te slaan of door het aanpassen van de ‘uiteindelijke bestemming’. Voor ons ligt de uiteindelijke bestemming niet vast. We hebben een gewenste route die ons naar Nepal en Zuidoost-Azië leidt maar het hoofddoel is vooral om plezier te hebben, de wereld te zien vanuit een ander oogpunt dan de ellende van de nieuwsberichten en ongeschonden terug te keren.
We zijn vertrokken en daar ben ik erg blij om. Vooral ook omdat het te warm en vochtig is om rond te hangen in motorkleding. Een paar dagen geleden hebben we een kleine testrit gemaakt met complete bagage en Strakke Veers nieuwe veer en die rit was een succes. Petra zal nog moeten wennen aan het extra gewicht, maar aan dit gewicht is makkelijker te wennnen dan aan de ‘bagage’ die ze tijdens haar rijlessen had: ter voorbereiding voor haar rijexamen zat ik bij haar Ducati Monster achterop tijdens de oefenroutes. Het is waarschijnlijk makkelijker om naar Zuidoost-Azië te rijden met 47kg bagage achterop.
Hoe leuk het ook is om kleinere wegen in Zwitserland te rijden, we nemen de snelweg voor het eerste deel van onze reis. We hebben al veel van Zwitserland gezien en we kunnen makkelijk meer zien als we terugkomen. Ons reistempo op de snelweg ligt rond de 100-110km/u. Daarboven raakt de Zwarte Kameel bergop al snel buiten adem met de zware belading en het niet-standaard maar wasbare luchtfilter.
Het is altijd goed om op de eerste dag aan de andere kant van de Alpen te komen, dus rijden we door de Gotthardtunnel en blijven we op de snelweg tot aan Lugano, van waar we in oostelijke richting naar het Comomeer rijden. Een paar haarspeldbochten naar beneden naar het meer zijn een volgende stap in Petra’s uitdaging om de met bepakking beladen BMW onder de knie te krijgen. Ze slaagt hierin.
We kennen het meer van een eerdere vakantie en weten zeker dat hier voldoende hotels zullen zijn om ons een nachtje onder te brengen. We vinden een leuk hotel met de naam ‘La Darsena’ aan de rand van en deels boven het Comomeer.
Omdat het niet zoveel zin heeft om veel kleding mee te nemen op een reis zoals die van ons, heb ik 1 paar witte hardloopschoenen die ik gebruik als dagelijkse schoenen en voor sport. Combineer deze schoenen met praktische (lees: niet zo modieuze) outdoorkleding en je begrijpt dat ik voor de rest van m’n leven uitgesloten ben van de italiaanse Bella Figura schoonheidswedstrijd, zoals ik heb gemerkt bij binnenkomst van het hotel’s chique restaurant. In elk geval heb ik een goed excuus.
Willekeurige opmerkelijkheden vanuit het zadel: BMW laat de wereld draaien. Het kleine wereldbolletje van schuimplastic achter de voorruit van de BMW draait verschillende kanten op door de vibraties van de motor.
5 juni 2016 — “Bel me niet, anders vermoord ik je”
Bij het ontbijt wordt ons door een duits echtpaar gevraagd waar we naartoe gaan. Ze hebben onze motoren gezien en zijn benieuwd omdat deze er niet standaard uitzien en onze bagage ook niet. Zulke gesprekken duren altijd iets langer als het antwoord op de eerste vraag ‘Zuidoost-Azië’ is.
We moeten nog een beetje wennen aan onze bagagetassen. Het grootste nadeel van deze bagage is dat het veel langer duurt om ’s ochtends in te pakken dan met aluminium of plastic koffers. Dat nadeel is relatief nadat je de eerste keer serieus gevallen bent met je motor op de onverharde weg en een aluminium koffer afgebroken is of een plastic koffer aan diggelen ligt. Succes met het weer vastbinden en het zoeken van een aluminiumlasser in de pampa.
Tegen de tijd dat we klaar zijn met het opzadelen van de motoren ben ik al aan het zweten als een rund en ben erg blij met de welkome luchtstroom als we wegrijden. Ik ben geïriteerd door het feit dat mijn navigatie systeem weigert de volgende afslag te laten zien. Hij zegt nu alleen “Piazza Vittorio Emanuele II over 800m”. Een master reset van het apparaat lost dit probleem op (en wist de eerste opslagen track van onze route).
Na Como besluiten we weer de snelweg te nemen om de verloren tijd goed te maken. Petra is mijn licht in de duisternis, vooral als ze haar 15 Watt LED-licht aanzet zodat ik haar beter kan zien in m’n achteruitkijkspiegel. Dit is ook goed met slecht weer, zoals we snel genoeg merken omdat er vanuit het zuiden een onweer over ons heen trekt. Dit onweer gaat gepaard met een heftige regenbui. Veel italiaanse chauffeurs en motorrijders schuilen onder de brug, maar er zijn er zoveel dat al snel een groot deel van de auto’s ook voor en na de brug parkeren. Eentje vindt het zelfs een goed idee om op de rechterbaan van de snelweg te parkeren. Dit geeft mij de gelegenheid om mijn extra luide toeter — ironisch genoeg van italiaanse makelij — uit te proberen. Deze man weet nu hoe 139dB geconcentreerde woede klinkt. Toetertest geslaagd.
De regen houdt al snel op maar de snelweg is vermoeiend genoeg voor ons om in Desenzano del Garda te stoppen. We zijn hier al een keer eerder geweest en nemen een knusse kamer in een fijne B&B die we kennen. We leren langzaam wat onze dagelijkse aankomstroutine zou kunnen worden: kettingen smeren, opladers insteken in elk beschikbaar stopcontact, wat fitnessoefeningen doen en kleding uitwassen indien nodig.
Willekeurig citaat van vandaag. De oprecht vriendelijke dame van de receptie schijnt ons gevoel voor ironie te begrijpen en zegt “Hier heb je m’n kaartje met m’n telefoonnummer, maar als je me belt vermoord ik je”. We hopen tenminste dat het ironisch bedoeld was.
6 juni 2016 — Radiostilte
Het opzadelen van de motoren na een goed ontbijt gaat steeds beter. Niet zozeer vanwege het ontbijt, maar omdat ik de bagage over de heg in onze achtertuin aan Petra kan aangeven, dit scheelt ons een aantal keren heen en weer lopen. Maar tegen de tijd dat alles weer vast op de motoren zit ben ik toch al weer nat van het zweet.
De intercom waarmee ik met Petra kan praten werkt niet goed meer. Op de 3e dag van de 300-daagse reis, kan je nagaan… Ik krijg het wel voor elkaar om verbinding te maken met de GPS en tijdens een lange etappe op de snelweg nog wat muziek te spelen, maar ik merk dat hij langzaam stuk gaat totdat ik hem helemaal niet meer aan de praat krijg. Geen communicatie en geen muziek maakt deze rit wel erg saai. De vlagerige tegenwind en de vele langzaam inhalende vrachtwagens maken het nog minder aangenaam.
We besluiten in Trieste te blijven, mede ook omdat Markus R me verteld heeft dat dit een leuke stad is. En hij blijkt gelijk te hebben. Het uitzicht van de bochtige weg die ons van de snelweg naar het centrum brengt is veelbelovend: Trieste heeft vele mooie 19e-eeuwse gebouwen. Mijn navigatie systeem kan goed uit de voeten met de combinatie van eenrichtingsweggetjes. Het lukt om het hotel te bereiken zonder omwegen en zonder Petra kwijt te raken.
De straat voor het hotel heeft veel parkeervakken voor scooters en motoren. Maar omdat iedereen in Trieste een scooter blijkt te hebben, is de eerste beschikbare plek drie huizenblokken verderop. Ik heb waarschijnlijk al genoemd dat wij 110 kg bagage bij ons hebben. En dat het erg warm is. En dat ik alweer aan het zweten ben van de langzame rit door de stad. Zodra we klaar zijn met alle spullen van de motoren naar het hotel te slepen heb ik een dik half uur nodig om af te koelen.
Ik maak de intercom open en zie dat hij nu echt kapot is. Er zit een barst in het plastic, waarschijnlijk omdat hij een keer gevallen is. De harde regen van gisteren is erin gekomen en heeft hem kapot gemaakt. Dit is een groot gemis. Het is niet alleen een luxe om met elkaar te kunnen praten tijdens het rijden, maar het is vooral erg nuttig om elkaar op mogelijke gevaren te kunnen wijzen en te kunnen bespreken wanneer we stoppen om te eten of wanneer iemand naar de wc moet. Nu moeten we elke keer stoppen en zelfs de meest simpele dingen naar elkaar schreeuwen en dit kost veel meer tijd en energie.
Restauranttip van vandaag: Restaurant Champagneria dichtbij het Piazza dell’Unità d’Italia in Trieste.
7 juni 2016 — Wegwerkzaamheden
Aan het ontbijt besluiten we om nog een dag in Trieste te blijven om wat meer van de stad te zien, te beginnen met het regelen van de visa voor Iran en Uzbekistan en wat verdere routeplanning te doen. En om het volgende probleem op te lossen: waarom mijn externe harddisk niet meer werkt. Waarom gaat alles kapot? Nu hebben we geen backup mogelijkheid meer behalve uploaden als we een goede internetverbinding hebben. En mijn muziekcollectie is nu gereduceerd tot wat ik nog op m’n telefoon had staan. Dit is waarschijnlijk allemaal om ons te laten wennen aan een leven zonder luxe.
Uit de planning blijkt dat we Georgië en Armenië uit de route moeten schrappen en direct van Turkije naar Iran moeten rijden, anders wordt het teveel stressen om tegen eind September in China aan te komen. Ik keek er erg naar uit om deze landen te bezoeken, maar helaas kun je niet alles hebben. Ze zijn ‘dichtbij genoeg’ bij Midden-Europa om nog een keer te bezoeken, misschien zelfs met een veerboot vanuit Bulgarije.
De dame van de hotelreceptie stelt voor om de motoren dichterbij het hotel te parkeren! Dat is heel goed want nog een reden om nog een dag te blijven was ook omdat ik helemaal geen zin had om 3 keer 3 blokken te lopen — heen en terug in onze motorkleding — om al onze bagage weer op te zadelen. Blijkbaar zijn ze aan het verbouwen op de benedenverdieping van het gebouw en ze heeft de werklui opdracht gegeven een plek vrij te maken voor de motoren. Heel aardig en behulpzaam. Tijdens de rit door de straten van Trieste om Strakke Veer naar de nieuwe garage te loodsen, krijg ik verbaasde blikken van scooterrijders. En niet omdat ik de borden met ‘verboden in te rijden’ negeer zoals iedereen hier doet.