GL001: Vertragingen en Veel Werk

3 juni 2016

Diegenen die wisten dat we gaan zullen zich wel hebben afgevraagd waar we zijn en hoe het met ons gaat sinds we elkaar in maart of april de laatste keer gezien hebben. Er is ondertussen veel gebeurd, vooral veel werk!. Omdat we niet zoveel konden doen terwijl we nog werkten, hebben we het grootste deel van het werk full-time in de laatste weken gedaan. Het is een ongelofelijk hoeveelheid werk om de eerste keer zo’n reis voor te bereiden. Er zijn administratieve taken zoals verzekeringen, de zwitserse migratiedienst, internationale rijbewijzen en tijdelijke invoerpapieren voor de motoren. Bovendien moesten we ook kiezen welke dingen we mee wilden nemen en vooral welke dingen we niet moesten meenemen, waar die spullen dan in de bagage komen en hoe de bagage het beste op de motor past. Daarnaast was er nog deze website om op te zetten, informatie te verzamelen voor de thuisblijvers en uitvinden welke visa we waar gaan ophalen. Heb ik het al over de luxeproblemen gehad zoals wat er moet gebeuren met een balkon vol planten en een garageplaats vol voertuigen? De lijst is nog veel langer…

Daar bovenop kwam nog de voorbereiding van de motoren. Afgezien van een laatste olie- en koelvloeistofverversing heb ik behoorlijk wat tijd nodig gehad om de elektrische systemen van de motoren uit te breiden: een navigatiesysteem, een elektrische aansluiting om apparaten in de tanktas te kunnen opladen, een luidere claxon, hulpverlichting en verwarmde handvatten. Natuurlijk kan je dat allemaal aan het draadje van het dimlicht hangen maar in het beste geval blaas je dan een zekering op en in het slechtste geval begint de bedrading van je motor te branden. Het laatste is veel spannender. Daarom moest ik goed nadenken welke relais en kabels ik zou gebruiken en waar die geplaatst en verlegd moesten worden. En dat is niet zo makkelijk op motoren waar weinig plaats is. Daar komt nog bij dat ik het belangrijk vond om de motoren weer origineel te kunnen maken, dus dat de schakelaars en apparaten door middel van waterdichte connectors weer verwijderd moesten kunnen worden in plaats van ze aan de originele bedrading vast te solderen. Dat alles heeft me anderhalve week gekost. Per motor. De belangrijkste les is dat een goede crimptang je 30 uur per dag kan besparen.

Was al dat werk echt nodig? Ik begrijp volkomen dat je gewoon kan wegrijden en al je problemen onderweg oplossen en hopen dat die aardige thuisblijvers je helpen als er dingen verkeerd gaan die je had kunnen voorkomen als het je geïnteresseerd had. Als je eenmaal onderweg bent, kost het oplossen van problemen je veel meer tijd dan ze thuis te voorkomen. Dus ik denk dat we meer van de reis kunnen genieten omdat we ons goed voorbereid hebben.

Dan is er nog de vraag hoeveel je moet doen voordat je met een goed gevoel kunt wegrijden. Jezelf lossnijden van de zekerheden van jaren van onafhankelijk georganiseerd westers leven kost een hoop moeite. Dat is allemaal onderdeel van het leerproces van wegrijden en het gewoon doen, denk ik. Diegenen die zoiets de eerste keer doen neigen tot overdrijven en dat is bij ons niet anders. Hebben we te veel gedaan? Ongetwijfeld. Maar ik heb er geen probleem mee om achteraf te kunnen zeggen wat te veel was en wat niet.

Er waren ook nog wat vertragingen. De wens om een topcase op Petra’s motor te zetten kwam redelijk laat. Er moest een houder gelast en gemonteerd worden omdat de topcase-fabrikant geen standaard houder in het assortiment had voor dit wat exotische motortje. Daar kwam nog bij dat Touratech leveringsproblemen had. Ze konden niet zeggen of ze binnen twee weken of drie maanden een topcase konden leveren. Daarom moesten we een alternatief regelen en de topcase in Duitsland ophalen omdat ze natuurlijk niet naar Zwitserland wilden leveren.

Tenslotte kwamen we er bij het proefladen achter dat de aangepaste schokdemper van de BMW te zwak was hoewel we hem niet zwaarder beladen hadden dan oorspronkelijk bij de veringsspecialist vermeld. Op de één of andere manier klopte de theorie niet met de praktijk en moesten we een sterkere veer laten monteren. Dat kostte dus nog wat tijd maar het positieve daaraan is dat we nu een goede indianennaam voor de BMW hebben: Strakke Veer.

We gaan waarschijnlijk morgen! Hoera!