13 juni 2016
Weer een nacht met veel regen waar we wakker van werden. We genieten van het ontbijt en van de aanblik van een geïriteerde buurman die achter een aantal katten aanzit die in z’n lavendel hebben geplast.
Vandaag zouden we graag Dubrovnik willen bereiken en twee dagen willen blijven omdat deze stad mooi schijnt te zijn. We proberen een appartemtn in het centrum te regelen waarvoor we drie verschillende telefoonnummers moeten bellen in Frankrijk, Polen en Kroatië. Dit is nog steeds makkelijker dan onze visa-puzzel.
Zodra we op de Magistrala verderrijden merken we dat het landschap weer verandert. Deze keer is het een dichtbegroeid landschap met meren, rivieren en kanalen tussen rotsachtige heuvels. Er is een mooi uitzichtspunt bij een fruitstalletje met heerlijke kersen. Een Duitse BMW-motorrijder stopt hier ook en we kletsen even. Hoewel hij bretels draagt die twee dozijn middelvingers naar ons opsteken, nemen we dit maar niet persoonlijk.
Bosnië heeft ook een klein stukje adriatische kustweg bij Neum. De grensovergangen met Kroatië liggen een paar kilometer uit elkaar en er zijn hier geen serieuze grenscontroles. Wij rijden 15km/u sneller dan de maximumsnelheid en de bosnische pluten halen ons in, waarschijnlijk omdat we te langzaam zijn.
Terug op kroatisch grondgebied gaan we tanken bij het meest ontspannen benzinestation dat we ooit gezien hebben. In mijn door efficiëntie gedrevene hoofd wil ik graag snel tanken en de mensen achter ons niet onnodig lang laten wachten. Dat loopt hier anders vanwege de dienstwisseling van 13:38u. Tijdens deze wisseling worden alle pompen tien minuten lang stopgezet. Iedereen wacht hier geduldig op en blijft lachen. Kinderen achterin auto’s vinden onze motoren erg interessant. Een meisje lijkt compleet gebiologeerd door het feit dat Petra zelf motor rijdt.
We bereiken de moderne buitenwijken van Dubrovnik al na 130km. Het hoogste ‘gebouw’ in de stad is een cruise schip. Ons appartemtn ligt in het historische centrum van de stad en we vroegen ons van tevoren al af of dit wel een handige keuze was. Het centrum heeft een heleboel straatjes die alleen voor voetgangers zijn, maar ik had op verschillende kaarten gekeken en daarop leek een straat te zijn die ons dichtbij het appartemtn zou brengen. Het navigatiesysteem probeert ons twee keer door de voetgangerszone te sturen, dit negeren we maar daardoor moeten we wel een paar flinke omwegen maken.
Dan mis ik een afslag en rijden we de stad weer uit zonder dat we snel een plek vinden om veilig te kunnen omkeren. We hebben drie aanlopen nodig door het drukke verkeer om zo dicht mogelijk bij het appartement te komen, maar dat is nog steeds een flink eind is. We parkeren de motoren op de stoep en Petra gaat te voet verder om te proberen het appartement te vinden en de eigenaar waarmee we een afspraak hebben.
Zo ziet frustratie er van bovenaf uit:
Het tweede probleem is dat verschillende kaarten het niet eens zijn over de straatnamen. We weten alleen ongeveer waar het appartement is. Dus Petra gaat op zoek naar een onbekende persoon die staat op een onbekende plek. Om de dingen nog wat lastiger te maken speelt Kroatië vanavond een voetbalwedstijd voor het Europese Kampioenschap en zijn er public viewings in de straten en op pleinen waar meedere honderd mensen op af komen.
Zo ziet frustratie er van bovenaf uit (waarbij elke lichtgrijze pixel een dozijn voetbalfans voorstelt):
Petra vraagt een restauranteigenaar waar het adres van het appartement is maar hij weet het niet. Dan vraagt ze hem naar het adres van z’n eigen restaurant en dat weet hij ook niet! Bereik met een mobiele telefoon hebben we hier ook niet (dat is geen verrassing) en na lang zoeken komt ze bij het appartement aan en lukt het zelfs om de eigenaar te vinden in een zee van mensen.
Probleem opgelost, toch? Nou dát probleem wel, maar we moeten nog 110kg bagage transporteren over 400m. Op een hele Trieste-achtige manier gaat dit veel moeite en zweet kosten met drie keer lopen van de motoren naar het appartemtn en weer terug. De andere toeristen letten niet bepaald op maar mij kan het op dit moment niet zoveel meer schelen en neem de kortste route naar het appartemtn. Twee topcases van 16kg maken wel indruk, in ieder geval in één of twee scheenbenen.
Als we terugkomen voor de laatste ronde klaagt een van de winkeleigenaren dat we illegaal geparkeerd staan, terwijl er meer dan genoeg plaats is voor andere mensen. Hij lijkt ons niet zo’n vriendelijke kerel en zien hem ertoe in staat om de politie te bellen om onze motoen weg te halen, dus verplaatsen we zelf onze motoren nog voordat we de laatste bagage eraf kunnen halen. Natuurlijk begint het ondertussen te regen wat inmiddels goed bij ons humeur past. Ik loop nu een 50m hoge trap naar beneden tussen blootvoetse Aziaten en in plastic gehulde reisleiders en vraag me af wie hier nu eigenlijk de vreemde vogel is. Het is niet echt bemoedigend dat elke stap nu omlaag over drie dagen een stap omhoog betekent met bagage. Ik ram mezelf door de wachtrij voor de Game of Thrones fan-winkel en maak zo de weg vrij naar ons appartement. Had ik al gezegd dat het appartement geen lift heeft en het nog maar 55 traptreden zijn tot aan de bovenste verdieping? Als we eindelijk boven zijn, hijgend en badend in een combinatie van regen en zweet, meldt Petra’s telefoon ons doodleuk dat we ons stappen-doel van vandaag gehaald hebben. Dit betekent waarschijnlijk dat we nu eindelijk mogen douchen.
Het appartement is prachtig, met genoeg ruimte voor onze bagage en een aparte woonkamer boven. Het uitzicht vanaf de bovenste verdieping maakt al het harde werken sinds we aangekomen zijn meer dan goed.
Hier een wedstrijd voor jullie: de eerste die op social media een foto van één van ons kan vinden, slepend met bagage door Dubrovnik op de vroege avond van 12 Juni 2016, wint een gratis biertje!