8 juni 2016 — Ćevapčići
Het is handig dat we de motoren veel dichter bij ons hotel in Trieste hebben, maar het inpakken van de tassen en topcases is nog steeds veel lopen en zweten. We hanteren inmiddels een wat italiaansere stijl van parkeren en blokkeren bijna de smalle stoep, net zoals de 4 verlaten busjes voor en achter ons.
Het voelt voor mij alsof de reis nu pas begint. Geen lange snelwegstuken meer en het vooruitzicht van een lange rit over de adriatische kustweg (Jadranska Magistrala). Maar voordat we deze kustweg bereiken wil ik nog graag een beetje van het binnenland zien. Daarom verlaten we Trieste en rijden in de richting van Koper in Slovenië. Zodra we Trieste en Italië achter ons laten, leidt deze route ons door bossen en kleine dorpjes. De wegen zijn niet breed en een beetje hobbelig met af en toe een scherpe bocht en steile, smaller wordende wegen in de dorpjes. Petra doet het goed op deze wegen met de voor haar nog redelijk onbekende motor en de bagage.
Na Koper besluiten we een meer directe route naar Rijeka te nemen omdat we wel de hele dag kunnen doorbrengen op deze mooie binnenwegen, maar we ook graag wat afstand af willen leggen. Omdat het westen van Slovenië niet zo groot is, bereiken we Kroatië al snel. Les voor de toekomst: niet zo dichtbij het douanehokje parkeren zodat je niet meer kan afstappen zonder dat alle douaniers je uitlachen.
Vandaag is er niet alleen maar zonneschijn. Er hangt een onheilspellend onweer in de richting waar wij naar toe willen. Al snel regent het en zoeken wij beschutting onder het dak van een groot benzinestation. Even later valt de stroom uit, net nadat een lokale dorpsbewoner getankt heeft. Hij wil graag naar binnen om te betalen, maar de deuren gaan niet meer open. Hij zwaait nog even met z’n portemonnee en rijdt dan weg zonder te betalen.
Onze eerste off-road test is een langzame rit door wegwerkzaamheden van een paar kilometer. Ze hebben gewoon de weg in beide richtingen opengetrokken en we moeten zelf maar zien hoe we door de gravel en de modder komen. We hebben een beetje geoefend tijdens onze off-road cursus in Hechlingen maar nog nooit met onze eigen motoren met alle bagage. Petra redt het er ook doorheen, maar niet zonder verhoogde hartslag, deels ook omdat een vrachtwagen heel dicht achter haar reed en ze de motor een keer liet afslaan. Alles goed gegaan en als extraatje zien de motoren er nu uit alsof ze al een lang avontuur achter de rug hebben. We vieren ons succes met een kort ritje op de snelweg richting Crikvenica.
Aan het eind van een steile straat, uitkijkend over het dorpje Crikvenica en de adriatische kust, vinden we het pension van Barica en haar man Francek. Een heel aardig en gastvrij echtpaar dat nog niet zo lang geleden hun 50-jarige bruiloft heeft gevierd. Ze zijn opgelucht als blijkt dat we ook Duits spreken omdat hun Engels ongeveer net zo goed is als ons Kroatisch. Barica is steeds verbaasder als ik haar vraag “Waar gaan jullie hierna naartoe?” beantwoord met een opsomming van alle landen die we willen gaan bezoeken tussen Kroatië en Maleisië.
Na een prima avondeten van Ćevapčići met groente en rijst gaan we terug naar de comfortabele kamer voor verdere visaplanning en het versturen van e-mails via een slechte internetverbinding. Gelukkig is het WiFi-netwerk van de buren beter.
9 juni 2016 — Kroatische kustlijn
Ik heb niet zo lang geslapen de afgelopen nacht omdat ik nog een aantal e-mails moest sturen naar reisorganisaties met vragen die we nog hebben. Als deze vragen beantwoord zijn kunnen we beslissen om hen uitnodigingsbrieven (Letters of Invitation – LOI) voor Oezbekistan en Iran te laten regelen. Dit is belangrijk want dit zorgt ervoor dat de administratieve molen blijft lopen terwijl wij verder naar het Zuidoosten rijden.
Willekeurige waarnemingen vanuit het donker: Je hebt niet zoveel last van muggen als je oordopjes in hebt terwijl je slaapt. Of liever gezegd, het verplaatst de ergernis vooral naar de volgende dag.
De filterkoffie bij het ontbijt is de slechtste die ik geproefd heb sinds het verbrande brouwsel in het dorp Gurnellen in 2001 (o ja, dat herinner ik me nog). Helaas was ik zo attent om Petra ook meteen een volle beker te geven. Hmmm!… We bedenken een nieuwe tactiek voor toekomstige ontbijtjes: als het filterkoffie is dan proef ik eerst.
Na een hartelijk afscheid van de pensioneigenaren rijden we via de zeer steile weg omlaag. We mogen weer verder van de Magistrala genieten en stoppen in Senj om te lunchen en de hoognodige kroatische Kuna te pinnen. Tot nu toe heeft iedereen nog euro’s geaccepteerd, maar ik verwacht niet dat dit overal lukt. We staan voor het restaurant geparkeerd en kunnen zo van andere motorrijders de reacties zien op onze vreemd uitziende motoren. De tweede tank van Strakke Veer trekt de meeste aandacht.
- De waarde van alle dure motoren om ons heen: 100.000 euro
- De waarde van onze mascottes (een Beesie, een klein wereldbolletje en een Valentino Rossi schildpad sticker): een paar euro
- Het feit dat twee 10-jarigen meer aandacht hebben voor onze mascottes dan voor de andere motoren: onbetaalbaar!
Met gevulde magen en benzinetanks vervolgen we onze weg over het eerste prachtige lange stuk kustweg. Er is niet veel verkeer omdat het hoogseizoen nog moet beginnen. Zodra we toch op wat verkeer stuiten zijn er niet zo heel veel mogelijkheden om in te halen met onze 48 en 53 pk, want het moet wel veilig blijven.
We besluiten de veerboot naar het schiereiland Pag over te slaan (wat waarschijnlijk zonde is) maar vinden een prachtig alternatief. Je kan het bijna niet verkeerd doen in zo’n mooi gebied als de kroatische kustlijn. Dichtbij Maslenica zijn we getuige van een prachtig natuurspel van een laagstaande zon en een aankomende regenbui. Door toeval lukt het ons om meestal om de buien heen te zigzaggen door een landschap wat zeer Schots aandoet. We genieten allebei van de vlotte rit over dit plateau met begroeide rotsen. Er staan verkeersborden met onnodig lage snelheden voor elke bocht. Omdat we deze negeren schieten we lekker op.
In Tisno vinden we een comfortabel hotel. Onze kamer is op de bovenste verdieping en er is geen lift. De behulpzame receptionist biedt aan een deel van onze bagage naar de kamer te dragen en vraagt hardop waar we deze spullen allemaal laten…
De twee delen van ons tweepersoonsbed staan ongeveer drie meter uit elkaar. We kunnen de behulpzame receptionist er nog net van weerhouden de delen tegen elkaar te zetten. Petra heeft tonijn met knoflook gegeten, dus we zijn wel blij de bedden uit elkaar te houden.
10 juni 2016 — Zilte naaldbomen
Ontbijt is goed. Ik hoef de filterkoffie niet eerst voor te proeven. Voordat we gaan kletsen we nog even met de receptionist van gisteren die vandaag een dag vrij heeft en hij vraagt ons of we er één of twee maanden over zullen doen om in Zuidoost-Azië aan te komen…
We rijden terug door het mooie landschap van gisterenavond en krijgen weer een prachtige middag langs de Magistrala. Er zijn bruggen over smalle inhammen, overal kleine eilanden en water op plaatsen waar je het niet zou verwachten. Deze weg slingert langs prachtige stranden, pittoreske bruggen en mooie stadjes zoals Trogir.
Het verkeer in de buurt van Split wordt drukker en plotseling zitten we vast in een file. Onze motoren zijn te breed om makkelijk tussen de auto’s in de file door te rijden. Dat we bij elkaar willen blijven maakt het moeilijker en bovendien is het zelfs bij een omgevingstemperatuur van 25 graden heel erg warm in de zon en boven onze warme motoren. Gelukkig kan ik gedeeltelijk om de file heen navigeren en vind ik een bijna lege parallelweg. Na Split wordt het verkeer al snel rustiger.
Langzaam moeten we eroverna gaan denken waar we vanavond willen blijven en bellen een hotel dat Petra vanochtend opgezocht heeft. We weten van tevoren nooit precies waar we ’s avonds blijven, maar met mijn navigatiesuggesties en Petra’s voorbereiding ’s ochtends lukt het meestal om zonder al teveel moeite iets te vinden. Zo vermijden we dat we nog een hotel moeten zoeken na zonsondergang. Zelfs al zouden we niet van tevoren plannen worden in deze regio zoveel appartementen en kamers aangeboden dat het niet moeilijk zoeken is. Petra krijgt zelfs bij een stoplicht een aanbieding van een lokale scooterrijder, in het Zwitserduits zelfs!
Tijdens de rit van Split naar Gradac, waar we gekozen hebben om vanavond te blijven, wordt de kustweg zo mogelijk nog mooier. De weg grenst nu aan een indrukwekkende bergketen en bossen met geurige naaldbomen. De geur van de bomen is een ongewone combinatie met de zilte zeewind.
We blijven in Gradac in hotel Marco Polo. Hun restaurant is uitstekend en ze hebben ook een fitnessruimte. We besluiten een extra dagje te blijven om nog wat te ontspannen, wat te sporten en ons verder te informeren over de rit door China van eind September.
11 juni 2016 — Rustdag
Vandaag hebben we niks te klagen. Na een aantal serieuze buien vanochtend is het inmiddels al weer zonnig en warm. Ik werk de foto’s en de website bij en Petra geniet van het strand. We proberen de fitnessruimte uit waar geen enkele elektrisch apparaat blijkt te werken, dus blijven we bij de mechanische. Gelukkig heeft onze fitnesstrainer thuis ons ook geleerd hoe we kunnen trainen met alleen ons eigen lichaamsgewicht. In mijn geval is dat behoorlijk zwaar…
We reizen nog steeds sneller dan we eigenlijk zouden willen omdat we in ons achterhoofd weten dat dit deel van Europa voor ons relatief makkelijk te bereizen is en we later na onze reis nog een keer terug kunnen komen en we graag wat van onze ‘verloren tijd’ in mei willen goedmaken. Ik weet dat dit raar klinkt gezien de tijd die we hebben voor deze reis, maar als we Zuidoost-Azië willen bereiken moeten we niet veel later dan begin Oktober de Himalaya over. Samen met andere dingen bepaalt deze transit onze route naar China. Desalniettemin, af en toe een dagje rust is heel goed en geeft ons de mogelijkheid om vooruit te plannen. Een rijdag houdt ook in dat we inpakken, uitpakken en zoeken naar accomodatie en die tijd is dan niet meer beschikbaar voor rust en verdere planning.